Blog

Onze kat Doortje is in totaal 3 weken vermist geweest. Ik was net aan het afrekenen bij de supermarkt toen ik een berichtje kreeg dat Doortje gevonden was en dat ik moest bellen naar de dierenarts die haar in de spoed had opgevangen. 
Met tranen in mijn ogen fietste ik zo hard ik kon naar huis om te gaan bellen. Van alles spookte door mijn hoofd. In wat voor een toestand zou ze zijn? Waar was ze al die tijd geweest? Eindelijk zou er een eind komen aan onze onzekerheid.

Ook ons kan het gebeuren. Sinds een week zijn we onze dierbare poes Doortje kwijt. Het viel ons vrijwel direct op.
Gedurende de dag zijn er vele momenten waarvan je weet dat je Doortje zou moeten tegenkomen. Mijn partner vroeg mij op zondagmiddag of ik haar had gezien. Ik wist zeker dat ik haar de voorgaande avond nog geknuffeld had, maar inderdaad, die ochtend niet.

Ziekte en ingrepen bij onze eigen huisdieren zijn vaak een goede les voor alle medewerkers van onze kliniek. Wij ervaren dan wat jullie als eigenaar meemaken. Voor ons is een kater die voor castratie komt een routine klus, maar als het je eigen kater is wordt het anders.

Er zijn niet veel dingen die mensen zich kunnen herinneren uit hun vroegste jeugd. Vanaf welke leeftijd kunnen mensen zich sowieso iets herinneren? Enkele herinneringen zijn echter zo bijzonder dat deze je hele leven bij zullen blijven. Zowel mijn vader als moeder waren dierenarts en niet bang voor een medische uitdaging. Vooral mijn vader was en is nog steeds een vindingrijk man die zoekt naar praktische en logische oplossingen. Dierenartsen van de oude stempel, nuchter en kundig. Als dreumes liep ik al rond in de kliniek. Met mijn neus bovenop de medische ingrepen.

Elk jaar zijn er terugkomende perikelen met huisdieren rondom de feestdagen.
Het begint al rond de Sinterklaas-tijd met honden die toch even snel een chocolade letter van de salontafel weten weg te grissen en even later stuiptrekkend op de vloer liggen (meteen ons bellen!). En als afsluiter van de feestmaand hebben we oud en nieuw, waar compleet gestreste huisdieren en eigenaren het geknal doorstaan.

Vroeger werd er van dierenartsen een koelbloedig optreden gevraagd. Professioneel, zonder je emoties te tonen. Gelukkig zijn die tijden veranderd. Eigenaren van huisdieren stellen het vaak erg op prijs als je meeleeft. Natuurlijk moet je bij het laten inslapen van een huisdier niet harder huilen dan de eigenaar, maar je mag wel laten zien dat het je aangrijpt. Vele dieren kennen we even lang als de eigenaren en we hebben dan ook het wel en wee meegemaakt.
Ik geloof niet dat men mij als overdreven emotioneel ervaart en ik denk, dat ik in bepaalde situatie zelfs koel kan overkomen.

Vorige week heb ik voor de tweede keer de documentaire “Het geheime leven van een kat” van de BBC gezien over een onderzoeksteam dat 50 katten heeft gevolgd in het Britse dorpje Shamley Green.
De katten werden gedurende een week voorzien van een GPS tracker. Het onderzoeksteam wist tijdens het onderzoek continu welke kat, zich waar bevond. Om de informatie nog completer te maken kregen sommige katten ook nog een cameraatje om.

Ik heb geen krabpaal, geen katten klimrek en ook de honden krijgen van mij geen honden entertainmentset.
Niet alleen omdat ze een fijne tuin hebben om in te ravotten en er genoeg uitdaging ligt in het spurten over de bank waarbij ze het meest aan een stelletje apen-kooiende kinderen doen denken, ik heb het ook niet vanwege mijn partner die het lastig vindt om dit soort attracties in het zichtveld te hebben. We houden het trouwens allebei graag een beetje praktisch en opgeruimd.
Er is één ding dat ik mijn dieren wel heel graag gun en dat is de lekkerste ligplek die er is. 

Mijn vader heeft 2 Siamese katten. De poes heet Keetje en haar zoon Kootje. Hij noemt ze zijn mantelzorgers en die status maken ze meer dan waar.
’s Ochtends begint het natuurlijk met het uit bed halen van de gemantelde. Vervolgens moet er gegeten worden. Omdat het 2 Siamezen zijn verloopt de communicatie vrij duidelijk. Geen eten krijgen is immers geen optie. Gedurende de dag gaan ze vaak naar buiten, maar komen om het half uur even kijken of het nog goed gaat.

Aangeleerd gedrag is één van de moeilijkste dingen om af te leren. Van onze docent gedragsleer kregen we als student ooit de opdracht om ’s ochtends anders te beginnen dan we gewend waren. Dus: als je onder de douche staat en je begint altijd je haar in te zepen met je rechterhand, probeer dan eens met je linkerhand te beginnen. De eerste keer lukt dat, maar daarna wordt het lastig.
Het is vaak fijn dat ons brein dit soort dingen automatiseert, want dan hoef je er verder niet over na te denken.