Blog van Jan Willem Baljet

Verwennen is iets heerlijks. Niet alleen voor de ontvanger, maar ook voor de gever. Hoe fijn is het niet als je elkaars affectie op deze manier kunt bevestigen? Helaas heeft de term, bij sommigen, ook een negatieve betekenis. "Een verwend kind" is niet positief. Ik vind het echter heerlijk om alle mensen en dieren in mijn omgeving gruwelijk te verwennen. Waarom? Het geeft mij een positief gevoel en het bevestigt onze band.

Volgens mij heb ik al vele malen verteld dat ik een grote liefde voor konijnen heb opgevat. En buiten dat ze de tuin nu zeer onderhoudsvriendelijk hebben gemaakt (elke sierplant is tot en met de wortel weg geknaagd), zijn het ongelofelijk dankbare tuinbewoners die elke ochtend enthousiast komen aangesprongen, bedelend om een stukje peer of een vers blaadje lof.

Gisteren werd ik gebeld door het Haarlems Dagblad met de vraag of ik tips had 'hoe om te gaan met huisdier en hitte'.
Natuurlijk kan ik tips geven, maar vooral probeer ik aan te geven wat het gezond verstand zou moeten zeggen.

Ik hoop dat niemand het verzint om bij 29 graden of meer uitgebreid met de hond te ballen of hem naast de fiets te laten rennen.  Die mensen die hun hond urenlang in de auto laten zitten valt niets te leren of adviseren, die zijn gewoon incapabel als huisdiereigenaar.

Regelmatig brengen mensen gevonden dieren naar onze kliniek. Als het dier gechipt is en die chip ook nog eens correct geregistreerd, is het een fluitje van een cent. Eigenaar blij en dier vaak nog veel blijer. Je zal het maar meemaken dat je je huis kwijtraakt en niet meer weet hoe je terug moet komen. Natuurlijk vangen we alle dieren liefdevol op en geven we ze alle aandacht en zorg die ze nodig hebben.

Ik kan wel zeggen dat opereren mij met de paplepel is ingegeven. Altijd als mijn ouders een hand tekort kwamen werd mij gevraagd te helpen. Mijn Franse woordjes werden overhoord tijdens voorste kruisband operaties. Met het eerste is het nooit wat geworden, maar met het tweede wel. Ik weet nog goed wat voor gevoel het was om voor het eerst een hand in een buik van een hond te stoppen. Mijn vader was bezig om een milt te verwijderen bij een grote hond en het zat wat tegen. Ik moest helpen en zat even later met mijn hand in de honden buik.

Poes Poppy houdt van vogels en muisjes, om mee te spelen, om op te eten en natuurlijk om trots aan ons te tonen. Ze legt het onfortuinlijke slachtoffer triomfantelijk voor ons neer alsof ze wil zeggen: "Vanavond heb ik voor jullie gekookt".

Scharrelend door de eendenkooi vond ik er één! Een ei!! Niet netjes in het comfortabele leghok, maar een beetje zielig en koud op de grond. Dit was duidelijk een eerste ei dat weinig liefdevol aan de kant was geschoven.
Een eendenei is een prachtig iets, bijna celadonkleurig (beetje pastel/poeder/groenig dus). Opgetogen liep ik ermee naar binnen en bedacht me hoe ik een eendenei moest koken. Dat is dus 10 volle minuten. Mijn dochter trok haar wenkbrauw op en bedankte vriendelijk maar zeer nadrukkelijk voor deze traktatie. Ook mijn partner liet de kans even voorbijgaan.

We hebben twee “opnames”.

Het is weer zover, de kerstboom komt in huis. Vanaf Kiki’s 4e jaar laten we haar de boom uitzoeken en, zoals het kinderen betaamt, geldt voor haar: hoe groter, hoe beter. En dus zien we onszelf met ons vier meter hoge plafond vaak voor de onverkwikkelijke taak een XXL versie dennenboom vanaf onze favoriete kerstbomenstal bij het Frans Halsplein naar het Kenaupark te sjouwen.

Onze dochter Kiki vroeg of ze een ratje mocht voor haar verjaardag. Zelf vind ik ratten hele leuke en intelligente huisdieren. Als kind heb ik ook een aantal ratten gehad en meestal sliepen deze bij mij in bed. Ik besloot in het geheim een voorstudie te doen. Al snel kwam ik erachter dat 1 rat geen optie was want ratten zijn sociaal levende dieren. Het moesten er dus minimaal 2 worden.