Binky

Ziekte en ingrepen bij onze eigen huisdieren zijn vaak een goede les voor alle medewerkers van onze kliniek. Wij ervaren dan wat jullie als eigenaar meemaken. Voor ons is een kater die voor castratie komt een routine klus, maar als het je eigen kater is wordt het anders.

Binky, onze oppas Chihuahua, was al een tijdje slomer en wilde opeens niet meer eten. Dit is heel uitzonderlijk voor onze, te dikke, vriend. Kiki, onze dochter besloot dat we hem direct moesten ophalen bij zijn eigenaar zodat ik hem beter kon maken. Binky zag er inderdaad niet gelukkig uit en was afgevallen. Hij at zeer weinig en blafte zelfs niet meer als de voordeurbel ging. Zo kennen wij hem niet. Direct hebben wij bloed en urine onderzoek gedaan en Binky bleek een niet werkende schildklier te hebben. Dit is heel erg uitzonderlijk voor een klein hondje van zijn leeftijd en de symptomen klopten ook niet volledig. Wel de slechte vacht en de sloomheid, maar niet de slechte eetlust. Uit het bloedonderzoek bleek dat er ook iets met zijn lever was. Dit verklaarde wel zijn slechte eetlust. Twee problemen bij zo'n klein, schattig hondje?

Ik besloot niet te wachten en maakte een afspraak bij het specialistencentrum in Amsterdam voor een echo en punctie van zijn lever en galblaas. De specialisten waren ook verbaasd over zijn ziekten. Binky was erg stoer. Hij moest op zijn rug liggen en onderging al de onderzoeken gelaten. De waarschijnlijkheids-diagnose viel ons erg mee. Binky had, naast zijn schildklierprobleem, waarschijnlijk een bacteriële ontsteking van de galwegen.

Op de terugweg in de auto heerste er een uitgelaten stemming. Onze oppas hond was erg braaf geweest en zijn ziekten zijn, als het goed is, behandelbaar.

Bij thuiskomst ging ik meteen aan de slag met zijn medicijnen. Twee maal daags 4 verschillende tabletten zou ons zeker lukken.

Eerst probeerden wij het door wat blikvoer; Binky keek naar het voer en toen naar ons. Dit ging dus niet werken. Het lukte zelfs niet met plakjes leverworst. Met veel moeite kon ik de medicijnen in zijn bekje stoppen. Leuk was het niet. Binky heeft een heel klein bekje waar mijn vingers bijna niet in passen. Met een “pillenschieter” ging het evenmin. Telkens kwamen de tabletten er weer uit. Ik zag er twee keer per dag erg tegen op om Binky op te pakken en vervolgens de medicatie toe te dienen.

Elke keer als ik in Binky’s buurt kwam, zette hij het op een rennen. Ook als ik geen pillen bij mij had. Natuurlijk had ik al uitgezocht of er andere mogelijkheden waren. Helaas waren de medicijnen niet vloeibaar te maken of per injectie toe te dienen.

Een paar dagen later at Bink nog steeds slecht. Ik zat op de bank de krant te lezen met een boterham met Bresaola (een Italiaanse ham) in mijn hand. Opeens merkte ik dat Binky het plakje Bresaola uit mijn boterham trok en opat. Die avond wikkelde ik alle tabletjes stuk voor stuk in een plakje Bresaola. Ik deed ze op een bordje en zette het voor Binky neer. Gretig at hij alles op. Jubelend rende ik naar mijn dochter: “We hebben de oplossing! Binky is gek op Bresaola.” Kiki was helemaal uitgelaten en ging meteen bellen met de eigenaar van Binky.

Inmiddels is Binky weer terug bij zijn baasje. Hij is veel vrolijker en blaft weer als vanouds. Zijn eetlust is nog steeds matig, maar dit zal wel weer bijtrekken. Volgende week komt hij weer even op bezoek voor een bloedcontrole, daar verheugen we ons nu al weer op.

Met vriendelijke groet,
Jan Willem Baljet