Horner syndroom bij de hond

Horner syndroom bij de hond

Het Horner syndroom is een aandoening bij zowel de hond als kat waarbij een bepaalde aangezichtszenuw is aangetast. Hierdoor ontstaat een (meestal tijdelijke) verlamming van een aantal gezichtsspiertjes, wat een typisch beeld geeft aan meestal één oog. 

Opbouw zenuwstelsel

Om de oorsprong van de klachten bij het Horner syndroom beter te begrijpen leggen we eerst wat uit over de opbouw van het zenuwstelsel. Het zenuwstelsel kunnen we opdelen in een centraal en perifeer deel. Het centrale zenuwstelsel omvat de hersenen en het ruggenmerg. Dit is het deel van het zenuwstelsel dat een benig omhulsel heeft (schedel en ruggewervels). Het perifere zenuwstelsel is een deel van het zenuwstelsel dat buiten het centrale zenuwstelsel is gelegen. Het perifere zenuwstelsel vormt de verbindingen van en naar de organen en weefsels en het centrale zenuwstelsel. Het perifere zenuwstelsel wordt naar functie verdeeld in het autonome zenuwstelsel en het somatisch zenuwstelsel. Het autonome zenuwstelsel is het deel van het perifere zenuwstelsel dat een groot aantal onbewust plaatsvindende functies reguleert. Het autonome zenuwstelsel wordt onderverdeeld in een orthosympatisch en een parasympatisch deel. Het somatisch zenuwstelsel controleert de interacties met de buitenwereld. 

zenuwstelsel-horner-syndroom

Symptomen Horner Syndroom

Een beschadiging aan de orthosympatisch bezenuwing van het hoofd veroorzaakt het Horner syndroom. 
De symptomen treden meestal aan één kant op:

  • een verkleinde pupil (miosis), dit symptoom is altijd aanwezig
  • het tevoorschijn komen van het derde ooglid
  • de oogbol die naar achteren in de oogkas geduwd wordt
  • het bovenste ooglid dat naar beneden hangt

Soms zijn niet alle symptomen aanwezig. 

Oorzaken

De beschadiging aan het autonome zenuwstelsel kan meerdere oorzaken hebben. Meestal zien we de perifere vorm. Deze kan veroorzaakt worden door een middenoorontsteking of door ontstekingen of tumoren in de oogkas. Soms herkennen we het 'trauma' niet direct, zoals bij de hond erg trekken aan de lijn. Bij de kat kan een lymfosarcoom (tumor) ter hoogte van de borstingang of in de borstholte zelf de oorzaak zijn van een Horner syndroom. 
Meestal kunnen we geen duidelijke oorzaak vinden en is er dus sprake van een idiopathische Horner (zonder aan te wijzen oorzaak).

Diagnose Horner Syndroom stellen

We kunnen de diagnose bevestigen door adrenaline-druppels in het oog te druppelen. Wanneer de pupil binnen 30 minuten weer de normale grootte krijgt, weten we dat het Horner syndroom is met een perifere beschadiging. 
Behandeling is zelden nodig, aangezien het zicht van het dier niet wordt aangetast. Behandeling zou bestaan uit de adrenaline-druppels, en indien gekend het aanpakken van de onderliggende oorzaak (bijvoorbeeld het behandelen van een middenoorontsteking). Wanneer we te maken hebben met een lymfosarcoom in de borstholte bij de kat wordt de kans op een succesvolle behandeling zeer klein.
De symptomen zullen over het algemeen vanzelf verdwijnen. Wanneer er te traag of geen verbetering van de symptomen optreedt, dan is de beschadiging waarschijnlijk meer centraal gelegen, en is de prognose minder goed.  

Horner-syndroom-hond

Op alle (behandelings)overeenkomsten zijn van toepassing de Algemene voorwaarden van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor Diergeneeskunde, gedeponeerd ter griffie van de Arrondissementsrechtbank te Utrecht onder nummer 22/2008.