Blog van Jan Willem Baljet

Inmiddels is het al weer een paar weken geleden dat onze nieuwe kittens bij ons introkken.

We hadden alles goed voorbereid. Na een gesprek met Penny (onze kattengedrags- deskundige), besloten we om onze Border terriër Pippin een paar nachtjes bij een vriendin te laten logeren. We wisten dat Pippin's enthousiasme de kittens weleens te veel zou kunnen worden.

Inmiddels is het een half jaar geleden dat onze poes Doortje verdwenen is. We hebben erg gezocht en altijd hoop blijven houden. Nog steeds word ik alert als ik een zwarte kat buiten tegenkom, maar tot nu toe hadden ze altijd een lange staart en dit klopt niet bij Doortjes signalement.
Doortje was een zeer aanwezige poes en deze levendigheid in huis wordt erg gemist door ons en onze Border terriër Pippin. Doortje en Pippin speelden samen, gingen samen de tuin in en sliepen samen.

Elk jaar zijn er terugkomende perikelen met huisdieren rondom de feestdagen.
Het begint al rond de Sinterklaas-tijd met honden die toch even snel een chocolade letter van de salontafel weten weg te grissen en even later stuiptrekkend op de vloer liggen (meteen uw dierenarts bellen!). En als afsluiter van de feestmaand hebben we oud en nieuw, waar compleet gestreste huisdieren en eigenaren het geknal doorstaan.

Alhoewel mijn moeder voor haar huwelijk een verwoed paardenliefhebber was, heb ik in mijn jeugd gek genoeg nooit een paard aangeraakt. Mijn eerste ontmoeting was tijdens mijn studie bij anatomie. U snapt dat dit paard niet meer in leven was, maar niet veel later volgde de praktijklessen “animal handling” en “exterieur beoordeling”. Dat was wel even wennen. Met paarden moet je leren omgaan en tussen alle andere studenten was ik het buitenbeentje.

De meeste van onze patiënten zijn echte gezelschapsdieren. Ze wonen bij hun eigenaar en laten zich verzorgen.

Met “de afspraak” bedoel ik hier de afspraak die een eigenaar met ons maakt voor het euthanaseren van zijn of haar geliefde huisdier. Die afspraak komt nooit zomaar, er is meestal veel aan vooraf gegaan. 
Waarschijnlijk is iedereen het ermee eens dat een dier wat ondraaglijk lijdt, zonder uitzicht op een betere toekomst, het beste zo snel mogelijk uit zijn lijden verlost kan worden.

Naast fietsen vind ik grasmaaien een zeer ontspannende aangelegenheid. Ik kom tot rust en kan goed nadenken over dingen die mij bezig houden. Ik maai 1 keer per week. Maaien is natuurlijk niet het enige wat ik met ons gras doe. Verticuteren, bemesten, kalk strooien en onkruid uitsteken horen er ook bij.

Het begin van de vakantie periode is vaak een drukke tijd in onze kliniek. Niet alleen gaan er collega's op vakantie, willen mensen op het laatst nog even een controle maar ook denken mensen soms te laat dat ze iets moeten regelen voor hun huisdieren. Wij worden dan te hulp geroepen. 

Katten, konijnen, knaagdieren, vogels en vissen blijven meestal thuis, met een buur als oppas. 

Soms krijg ik de vraag of ik mijn werk na 21 jaar niet eentonig begin te vinden. Vaak dezelfde klachten: jeuk, niet willen eten, braken en diarree. Vaak dezelfde ingrepen: abcessen, castratie en gebitten.

Eentonig is mijn werk zeker niet. Iedere dag ben ik weer verbaasd door een dier, een kwaal of een behandeling. Dieren weten altijd iets nieuws te verzinnen. Wat doe je als een labrador een lege chips zak zonder te kauwen heeft doorgeslikt, hoe krijg je een mergpijp die vastzit om een onderkaak van een hond er weer vanaf?

Al een hele tijd speelde ik met de gedachte om onze operatiekamer een grondige opknapbeurt te geven. We hadden een grote lichtbak hangen voor het bekijken van röntgenfoto's tijdens operaties. Die was niet meer nodig omdat we al een paar jaar digitale röntgenopnamen maken en ze via een computerscherm kunnen beoordelen. De indeling wilde ik ook graag veranderen, zodat de dagelijkse gang van zaken efficiënter zou kunnen verlopen. In mijn hoofd had ik al lang bedacht hoe alles zou moeten worden, maar zag behoorlijk op tegen de uiteindelijke verbouwing.