Blog van Jan Willem Baljet

Elk jaar zijn er terugkomende perikelen met huisdieren rondom de feestdagen.
Het begint al rond de Sinterklaas-tijd met honden die toch even snel een chocolade letter van de salontafel weten weg te grissen en even later stuiptrekkend op de vloer liggen (meteen uw dierenarts bellen!). En als afsluiter van de feestmaand hebben we oud en nieuw, waar compleet gestreste huisdieren en eigenaren het geknal doorstaan.

Alhoewel mijn moeder voor haar huwelijk een verwoed paardenliefhebber was, heb ik in mijn jeugd gek genoeg nooit een paard aangeraakt. Mijn eerste ontmoeting was tijdens mijn studie bij anatomie. U snapt dat dit paard niet meer in leven was, maar niet veel later volgde de praktijklessen “animal handling” en “exterieur beoordeling”. Dat was wel even wennen. Met paarden moet je leren omgaan en tussen alle andere studenten was ik het buitenbeentje.

De meeste van onze patiënten zijn echte gezelschapsdieren. Ze wonen bij hun eigenaar en laten zich verzorgen.

Met “de afspraak” bedoel ik hier de afspraak die een eigenaar met ons maakt voor het euthanaseren van zijn of haar geliefde huisdier. Die afspraak komt nooit zomaar, er is meestal veel aan vooraf gegaan. 
Waarschijnlijk is iedereen het ermee eens dat een dier wat ondraaglijk lijdt, zonder uitzicht op een betere toekomst, het beste zo snel mogelijk uit zijn lijden verlost kan worden.

Naast fietsen vind ik grasmaaien een zeer ontspannende aangelegenheid. Ik kom tot rust en kan goed nadenken over dingen die mij bezig houden. Ik maai 1 keer per week. Maaien is natuurlijk niet het enige wat ik met ons gras doe. Verticuteren, bemesten, kalk strooien en onkruid uitsteken horen er ook bij.

Het begin van de vakantie periode is vaak een drukke tijd in onze kliniek. Niet alleen gaan er collega's op vakantie, willen mensen op het laatst nog even een controle maar ook denken mensen soms te laat dat ze iets moeten regelen voor hun huisdieren. Wij worden dan te hulp geroepen. 

Katten, konijnen, knaagdieren, vogels en vissen blijven meestal thuis, met een buur als oppas. 

Soms krijg ik de vraag of ik mijn werk na 21 jaar niet eentonig begin te vinden. Vaak dezelfde klachten: jeuk, niet willen eten, braken en diarree. Vaak dezelfde ingrepen: abcessen, castratie en gebitten.

Eentonig is mijn werk zeker niet. Iedere dag ben ik weer verbaasd door een dier, een kwaal of een behandeling. Dieren weten altijd iets nieuws te verzinnen. Wat doe je als een labrador een lege chips zak zonder te kauwen heeft doorgeslikt, hoe krijg je een mergpijp die vastzit om een onderkaak van een hond er weer vanaf?

Al een hele tijd speelde ik met de gedachte om onze operatiekamer een grondige opknapbeurt te geven. We hadden een grote lichtbak hangen voor het bekijken van röntgenfoto's tijdens operaties. Die was niet meer nodig omdat we al een paar jaar digitale röntgenopnamen maken en ze via een computerscherm kunnen beoordelen. De indeling wilde ik ook graag veranderen, zodat de dagelijkse gang van zaken efficiënter zou kunnen verlopen. In mijn hoofd had ik al lang bedacht hoe alles zou moeten worden, maar zag behoorlijk op tegen de uiteindelijke verbouwing. 

Onze kat Doortje is in totaal 3 weken vermist geweest. Ik was net aan het afrekenen bij de supermarkt toen ik een berichtje kreeg dat Doortje gevonden was en dat ik moest bellen naar de dierenarts die haar in de spoed had opgevangen. 

Met tranen in mijn ogen fietste ik zo hard ik kon naar huis om te gaan bellen. Van alles spookte door mijn hoofd. In wat voor een toestand zou ze zijn? Waar was ze al die tijd geweest? Eindelijk zou er een eind komen aan onze onzekerheid.

Ook ons kan het gebeuren. Sinds een week zijn we onze dierbare poes Doortje kwijt. Het viel ons vrijwel direct op.

Gedurende de dag zijn er vele momenten waarvan je weet dat je Doortje zou moeten tegenkomen. Mijn partner vroeg mij op zondagmiddag of ik haar had gezien. Ik wist zeker dat ik haar de voorgaande avond nog geknuffeld had, maar inderdaad, die ochtend niet.