Mijn eerste keer

Er zijn niet veel dingen die mensen zich kunnen herinneren uit hun vroegste jeugd. Vanaf welke leeftijd kunnen mensen zich sowieso iets herinneren? Enkele herinneringen zijn echter zo bijzonder dat deze je hele leven bij zullen blijven. Zowel mijn vader als moeder waren dierenarts en niet bang voor een medische uitdaging. Vooral mijn vader was en is nog steeds een vindingrijk man die zoekt naar praktische en logische oplossingen. Dierenartsen van de oude stempel, nuchter en kundig. Als dreumes liep ik al rond in de kliniek. Met mijn neus bovenop de medische ingrepen. Gefascineerd door het spannende instrumentarium en de bliepende machines, kreeg ik al op vroege leeftijd inzicht in de wonderlijke wereld van de diergeneeskunde. Een dierenartsenkind kijkt met andere ogen naar de zo geliefde huisgezel. Want hoe groot de liefde voor dieren ook is, je wordt al op jonge leeftijd met de realiteit geconfronteerd en leert al heel vroeg dat een huisdier liefde en blijdschap geeft maar ook verdriet, zorg en leed.
Herinneringen aan mijn jeugd in de kliniek beginnen zo rond mijn vijfde levensjaar en mijn eerste medische ondersteuning staat me nog helder bij. Ik was toen zes jaar. Mijn vader was bezig met een bevalling bij een hond. De bevalling verliep lastig en leek niet op gang te komen. Er was voldoende ontsluiting maar toch leek het niet te lukken. Op een door hem gemaakte röntgenopname bleek de eerste pup dwars te liggen en zogezegd de boel op te houden. Er was voor mijn vader onvoldoende ruimte om de pup goed te leggen en een keizersnede was niet wenselijk maar leek op dat moment onvermijdelijk. Zoals gewoonlijk liep ik door de kliniek te drentelen, op gepaste afstand van de behandeltafel.
Zoals gezegd was mijn vader niet wars van een uitdaging en keek mij bedachtzaam aan; “Laat mij je handjes eens zien”. Na het tonen van mijn handen kreeg ik instructies, handen wassen, nageltjes schoonmaken, desinfecteren. Ja, het kleine kinderhandje paste wel in de geboorteweg. Onder de vakkundige begeleiding van mijn vader volgde ik de instructies op; “Voel jij daar een klein hoofdje van een hondje?” Ja, ik dacht van wel, en voorzichtig moest ik het hoofdje naar mij toe trekken. Na enige tijd lukte het en was de eerste pup eruit. Later volgden er nog vier. Ik weet wel dat ik verbaasd was dat het mij lukte! Erg trots op mijn eerste ingreep voelde ik me een heuse dierenredder in nood. Dat puppy’s geboren werden uit hun moeder heeft mij niet verbaasd, kennelijk was dat voor mij al eerder duidelijk geworden.

Dit is een van die bijzondere herinneringen die je altijd bij blijft.

Jan Willem Baljet

Dierenkliniek Kenaupark

Op alle (behandelings)overeenkomsten zijn van toepassing de Algemene voorwaarden van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor Diergeneeskunde, gedeponeerd ter griffie van de Arrondissementsrechtbank te Utrecht onder nummer 22/2008.