Blog

Paraveterinairen, vaak ook wel dierenartsassistenten genoemd, spelen een heel belangrijke rol in onze kliniek. Bij ons werken Gwen, Priscilla, Thijs, Vita, Rosa, Nikita en Melissa. Ze zijn veel meer dan onze rechterhand; ze vormen het kloppende hart van de kliniek en zorgen ervoor dat zowel dieren als hun eigenaren de best mogelijke zorg ontvangen. 

Hun takenpakket is veelzijdig en hun werk is dan ook allesbehalve eentonig. Hieronder ziet u enkele van hun verantwoordelijkheden:

Vanaf mijn geboorte hadden we al dieren in huis. Eigenwijze kat Zwerver, die lief was maar ook zomaar ineens kon uithalen. Die kreeg gezelschap van Golden Retriever Goldie, die we ruim 15 jaar hebben gehad. Toen Zwerver overleed kregen we kater Tomkin. En na de dood van Goldie kwam Mick, een reu met een lastig verleden. 

Een bezoek aan de dierenkliniek kan voor zowel katten als hun baasjes stressvol zijn. Om de stress zoveel mogelijk te beperken is dan ook belangrijk om het juiste reismandje voor je kat te vinden. Een goed reismandje biedt niet alleen comfort en veiligheid voor de kat en eigenaar, maar maakt ook het werk van de dierenarts makkelijker.

Vrije tijd, wat is het fijn! Ik kan oprecht zeggen dat ik de leukste baan mogelijk heb, maar mijn vrije tijd is me ook veel waard. Ik kan me nog goed herinneren dat toen ik pas begon te werken, mijn tijdelijke werkgever tegen me zei: 'Vind een hobby, een uitlaatklep, want dat heb je soms hard nodig in ons werk’. Ons werk is ontzettend leuk, en geeft vaak veel voldoening. Er is niets mooier dan het ‘beter maken’ van dieren, en hun baasjes weer gerust te stellen. Helaas gaat dit niet altijd makkelijk of snel. Soms stel je een diagnose niet snel of niet, of moeten we slecht nieuws vertellen.

Voor mezelf is het duidelijk: dieren in mijn leven zijn een verrijking, en onmisbaar. 

Adviseren, en beslissingen maken als dierenarts, we doen de hele dag niet anders. We geven een eigenaar altijd alle opties, maar denken natuurlijk ook mee, en geven advies waar een eigenaar zich in kan vinden. 
Hoe goed je mensen en dieren ook leert kennen wanneer ze al lang in de praktijk komen, het staat (gelukkig) altijd wat verder van je af. Hierdoor kunnen we er met een objectieve blik naar kijken. Al zeg ik ook vaak wat ik zelf zou doen in een situatie, wat dan los van de opties en het advies, ook echt een mening is, die vaak wel kan helpen.

Vakantie, gelukkig is het bijna zo ver. Hoe leuk ik mijn werk ook vind, de laatste loodjes wegen het zwaarst. Het zijn drukke dagen in de kliniek. Vlak voor een vakantie hoor ik vaak van een eigenaar 'maar we vertrekken wel over twee dagen op vakantie'. Wanneer een dier vlak voor de vakantie ziek wordt kan dat een eigenaar veel stress geven. Aan ons de taak nog een tandje bij te zetten om toch snel tot een diagnose te komen, en hun dier weer beter te maken. In deze drukke tijd een heerlijk vooruitzicht voor mij om lekker met Laurens en Steff naar de zon te vertrekken.
 

Af en toe volgen wij dierenartsen nascholing. Het is erg leuk je kennis weer op te frissen en nieuwe inzichten op te doen. Zo ook zaterdag 4 maart. Met onze nieuwste collega dierenarts ging ik naar Houten voor een interessante nascholing over huidproblemen, specifieker de allergische patiënt.  Het ging onder andere over het testen van allergenen in het bloed, waarbij een nog specifiekere methode is ontwikkeld. Nog meer mogelijkheden voor het in kaart brengen van een (omgevings) allergie bij de hond. 

Het in laten slapen van huisdieren, het is helaas een belangrijk onderdeel van ons werk. We zijn dierenartsen, en maken onze patiënten het allerliefst beter, maar wanneer dit niet meer mogelijk is, is in laten slapen de beste keus, wat we vervolgens met alle rust en liefde doen.
In sommige gevallen is het erg duidelijk dat het, het allerbest is om een dier in te laten slapen. Als er geen enkel uitzicht meer is op verbetering, en een beestje lijdt, dan kun je niet anders. Vaak is het een lange weg, waarin een eigenaar langzaam richting de beslissing groeit, en soms gaat dit snel.

17 maart is hij 10 geworden, onze labrador Joep. Al is er over die datum elk jaar weer verwarring. Was het nou de 17e, of toch de 18e? Het is voorgekomen dat we zijn verjaardag op de verkeerde dag gevierd hebben. Voor Joep maakt het weinig uit. Zolang er wat lekkers tevoorschijn komt, is hij intens tevreden.