Blog van Jan Willem Baljet

Laatst werd mij gevraagd op het telefonische spreekuur of wij ook aan KI deden bij honden. Het ging om een reu die wel begreep dat er iets van hem verwacht werd, maar wat precies en vooral hoe, ging aan hem voorbij. De beller beschreef dat hij continu op de kop van het teefje zat te rijden. Het doen van KI bij honden heb ik voor het eerst gezien toen mijn vader mij vroeg om hem te helpen. Ik zal zo’n 10 jaar geweest zijn toen er 2 hondjes waren, waarvan het teefje niet zwanger werd. Nou, dat helpen leek me natuurlijk wel leuk.

Regelmatig vertellen klanten mij dat hun huisdieren bij hen in bed slapen, omdat het zo gezellig is. Meestal zeggen ze het met een beetje schroom en vragen of ik het erg vind. Als ik dan reuze enthousiast reageer komen de verhalen los.

Regelmatig krijg ik tijdens mijn werk te horen dat de eigenaar van een dier ooit zelf de droom had om dierenarts te worden. Vaak hadden ze dan een dag(deel) meegelopen en waren ze volledig verkocht. Door de een of andere reden is het er meestal niet van gekomen. Ik heb inmiddels veel stagiaires langs zien komen en vind het ook altijd erg leuk hoe gedreven sommigen van hen zijn. Enkelen zijn hun droom nagekomen en zijn nu zelf dierenarts.

Net zoals de humane geneeskunde past de diergeneeskunde zich continu aan. Door meer kennis en mogelijkheden is er tegenwoordig zoveel meer mogelijk.

Het is natuurlijk niet alleen de kennis maar ook de verwachting van eigenaren die compleet is veranderd. Een huisdier is steeds meer een kind of een onderdeel van het gezin geworden en daarmee gaan we steeds verder in de zorg.

Vooral de laatste jaren merken we in de kliniek dat eigenaren heel ver gaan in de zorg om levenskwaliteit en de keuze voor levensverlengende behandelingen.

Sinds het overlijden van haar, en voor ons allen zeer dierbare, Duitse Herder Luna was Marie Louise van Gastel (onze hondengedragsdeskundige en vriendin) zonder hond. Wij hadden dit nog nooit meegemaakt. Marie Louise zonder hond?
Voor ons de behoefte dit gat voor haar zoveel mogelijk te vullen en natuurlijk leenden wij onze Border terriër Pippin aan haar uit. Pippin heeft nog nooit zoveel gewandeld, want er waren natuurlijk ook nog anderen die behoeften tot uitlaten van Pippin hadden. Het was voor iedereen duidelijk dat Marie Louise iets miste.

Afgelopen zaterdag ben ik met Kiki (dochter) en onze beste vriendin (hondengedragsdeskundige van de kliniek) Marie Louise van Gastel, haar nieuwe pup gaan ophalen bij de fokker. Als beste vriend ga je natuurlijk mee met zo'n belangrijke gebeurtenis. Als dierenarts word je gevraagd of het een goede fokker is en een goede pup. Natuurlijk was dit zo, want alles was van tevoren uitstekend onderzocht en gepland.

Ik kan mij goed herinneren hoe het was om als kind ziek te zijn. Zo werd er door mijn ouders van de bank in de woonkamer een bed gemaakt en mocht ik televisie kijken terwijl ik goed verzorgd werd.

Onze toenmalige huisdieren kropen er altijd gezellig bij en ik speelde dan, dat we met zijn allen ziek waren. Het opvallende was dat de huisdieren dit maar al te graag meespeelden. Ze onderbraken hun dagelijkse patronen en offerden al hun tijd op aan het “samen ziek zijn”.

Voor iedere ouder en dier eigenaar komt het moment dat je je kroost zal moeten loslaten. Toen onze dochter voor het eerst alleen naar school fietste hielden we ons hart vast. Inmiddels is het routine en ebt onze zorg weg.

Als kind is het huisdier vaak de eerste kameraad in je leven. De veilige haven, waar je mee kunt knuffelen, ravotten en waaraan je je verhaal kwijt kunt. Bijna iedereen weet nog de namen van zijn eerste hond of poes. Vaak herinneren we ons momenten van onwaarschijnlijk vroege leeftijd. Mijn partner vertelt nog levendig over Bolle (de boxer), Poedie (poes) en Pietepiet (hysterische kanarie).

Voor mensen is het belangrijk te weten waar zij vandaan komen. Voorbeelden hiervan zien we in het televisieprogramma Spoorloos. De helft van de uitzendingen gaat het er bij dit programma over, dat kinderen op zoek zijn naar hun biologische ouders. Voor onze huisdieren ligt dit anders. Die gaan nooit op zoek naar waar ze vandaan zijn gekomen. Dit is één van de verschillen tussen mens en dier. De mens zou de mens niet zijn als die wél wil weten waar zijn dier vandaan komt.