Ik kan mij goed herinneren hoe het was om als kind ziek te zijn. Zo werd er door mijn ouders van de bank in de woonkamer een bed gemaakt en mocht ik televisie kijken terwijl ik goed verzorgd werd.
Onze toenmalige huisdieren kropen er altijd gezellig bij en ik speelde dan, dat we met zijn allen ziek waren. Het opvallende was dat de huisdieren dit maar al te graag meespeelden. Ze onderbraken hun dagelijkse patronen en offerden al hun tijd op aan het “samen ziek zijn”.
Ik ben niet vaak meer ziek en zeker niet dat ik ellendig in bed kruip. Een paar weekenden geleden was dit wel het geval. Midden op de dag in bed liggen, dat was lang geleden en eerlijk gezegd was het ook wel een beetje saai.
Opeens hoorde ik het getrippel van onze Jack Russel, Muis. Piepend stond ze naast mijn bed. Muis is erg oud en ze wilde heel graag even in bed komen liggen dus ik besloot haar een kontje te geven. Onze huisdieren komen eigenlijk nooit op onze slaapkamerverdieping, laat staan in bed.
Niet veel later lagen Pippin (Border terriër) en haar twee vriendinnen Molly & Poppy (twee Somalische katten) er ook bij. Het was vol, maar wel erg gezellig. Toen onze dochter Kiki thuiskwam van paardrijden meldde ze dat ze zich ook niet zo lekker voelde, waarop ik vroeg waarom ze er niet bij kwam liggen. Dat is goed riep ze met een vrolijk gezicht, maar dan ga ik eerst even Binky (oppas Chihuahua) halen, want anders is hij zo zielig alleen.
Het was heerlijk om weer eens met zijn allen ouderwets “samen ziek te zijn”.
Met vriendelijke groet,
Jan Willem