Voor iedere ouder en dier eigenaar komt het moment dat je je kroost zal moeten loslaten. Toen onze dochter voor het eerst alleen naar school fietste hielden we ons hart vast. Inmiddels is het routine en ebt onze zorg weg.
Honden gaan meestal niet alleen naar buiten, er komt echter een moment dat je de veilige riem, tussen jou en je pup, los maakt. Graag wil je hem of haar de vrijheid geven, maar komt hij of zij wel terug als je roept? Natuurlijk is dit afhankelijk van of de prikkel om te komen groter is dan de prikkel van de vrijheid. Beloningen zijn vaak erg effectief, helaas komt het ook voor dat honden niet luisteren en zelfstandig op pad gaan. Dit laatste is volgens mij erg ras-afhankelijk. Er zijn rassen die trouw volgen en luisteren, maar er zijn ook notoire uitbrekers.
Een klant van ons weet dat haar Petit Basset Griffon Vendéen van het vrije leven houdt en het komt dan ook regelmatig voor dat ze ontsnapt uit het wakend oog van haar baasje. Vroeger brak dan totale paniek uit, maar tegenwoordig weet haar eigenaar dat ze altijd terugkomt naar de parkeerplaats van de uitlaatplek. Dit kan na een half uur zijn, maar soms duurt het een paar uur. Zelf zou ik hier erg veel moeite mee hebben, maar deze eigenaar heeft het naast zich neergelegd. Ze gaat soms even naar huis om wat dingen te doen en even later bij terugkeer naar de parkeerplaats vinden ze elkaar altijd weer. Natuurlijk zou je ook kunnen besluiten het hondje niet meer van de riem doen, maar dit heeft een enorme vrijheidsbeperking voor de hond tot gevolg.
Onze jongste aanwinsten Molly en Poppy (Somalische katten, 6 maanden) gaan inmiddels naar buiten. Al enige tijd gaven ze aan dat ze wisten dat er meer was dan alleen ons huis. Van de fokker had ik al te horen gekregen, toen ik in het begin ongerust was over hun schichtigheid, dat dit zeker goed zou komen. Inmiddels weet ik beter. De eerste dag al zat Molly 14 meter hoog in een boom. Luid mauwend bracht ze ons ervan op de hoogte dat ze niet wist hoe ze naar beneden zou moeten komen. Mijn partner stond onder de boom met zijn telefoon in de aanslag om de brandweer te bellen, terwijl ik aan het bedenken was hoe ik hem die boom in zou kunnen krijgen om onze kat te redden (zelf hoogtevrees). Uiteindelijk lukte het Molly zelf om, al achteruit lopend, de boom uit te komen. Fijn dat we ons daarover niet meer druk hoeven te maken. Inmiddels zijn ze buiten volledig gewend en komen altijd als je roept. Dit laatste heeft natuurlijk met training en de ontvankelijkheid daarvan te maken.
Vandaag vroeg één van mijn collega's of Molly en Poppy al gesteriliseerd waren. Wat erg, niet bij stil gestaan. Onze kleine meisjes zijn groot geworden voordat ik het in de gaten had.
Met vriendelijke groet,
Jan Willem Baljet
