Door Jan Willem Baljet op
Regelmatig volgen de medewerkers van onze kliniek nascholingen om zo up to date te blijven wat betreft onze kennis en kunde. Deze cursussen worden door verschillende instanties in binnen en buitenland georganiseerd. Soms ben je een paar uur onderweg om er te komen en soms is er een interessante lezing om de hoek. Twee weken geleden ben ik naar een nascholingsdag geweest over hart-klep aandoeningen bij de hond. Niet alleen is dit een belangrijk onderwerp, maar de lezing zou ook nog gegeven worden op mijn vroegere leerschool de faculteit voor Diergeneeskunde in Utrecht. Altijd leuk om weer in de gebouwen te zijn waar ik 8 jaar heb rondgelopen en les heb gehad. Vaak kom je mensen tegen waar je vroeger mee hebt gewerkt en het is dan ook altijd een gezellig samenzijn. Deze keer zou de lezing gegeven worden door een veterinair specialist cardiologie. Een zeer kundig, maar ook als streng bekend staande man. Een week voor de cursusdatum ontving ik een mail. Er werd verwacht dat we de in de bijlage staande wetenschappelijke publicatie van te voren zouden bestuderen. Het is een lange tijd geleden dat ik huiswerk had gekregen, maar met vol enthousiasme begon ik aan de Engelstalige, 9 bladzijden tellende, tekst. Kleine lettertjes en geen plaatjes. Het lukte mij de tekst in wat verloren uurtjes te bestuderen. Op de cursusdag begon de spreker zijn verhaal met de mededeling dat we een overhoring zouden krijgen. De zaal werd stil. Hij ging ervan uit dat we de tekst kenden. We kregen multiplechoice vragen. Ieder van ons had kaartjes gekregen met verschillende kleuren en getallen erop. Via een powerpoint presentatie kregen we de vragen te zien. Hierna moesten we ons antwoord kenbaar maken door het kaartje met het juiste cijfer omhoog te houden. De kleur gaf hem de gelegenheid om in 1 blik te zien wie van ons het antwoord goed had en wie fout.
Uiteindelijk viel alles erg mee. Het was een leuke interactieve cursus die veel duidelijk heeft gemaakt. In slaap vallen was er voor niemand bij. Zodra je vergat je kaartje omhoog te steken werd je bij de les geroepen. Het was wel een beetje schools. In mijn tijd was het anders. Regelmatig viel er iemand in slaap en als deze niet gewekt werd door een hondengevecht (het was destijds toegestaan voor studenten om je hond mee te nemen) slopen we met zijn allen stilletjes de collegezaal uit om de vermoeide studiegenoot zo lang mogelijk door te laten slapen.
Met vriendelijke groet,
Drs. J.W. Baljet