Door Jan Willem Baljet op
Uit ervaring weet ik dat het erg lastig kan zijn om los lopende dieren te vangen. Al jaren heb ik bewondering voor de mensen van de dierenambulances die alles op alles zetten om gewonde en/of los lopende dieren weten te vangen om hen hulp te bieden. Lang geleden fietste ik door de Kennemerduinen toen ik opeens een aantal meter voor mij een enorm grote Vlaamse Reus zag oversteken. Een Vlaamse reus is nou niet bepaald een konijn dat in het wild veel overlevingskans heeft, zeker niet in een gebied waar veel vossen voorkomen. Ik besloot hem te gaan vangen. Moeilijk kon dat niet zijn, dacht ik. Het beest hupste gezapig voor mij uit. Ik versnelde mijn pas. Het bleek toch niet zo makkelijk. Ik moest mij een weg banen tussen bosjes en kreupelhout. Uiteindelijk heeft het mij drie kwartier gekost het konijn in de bak voorop mijn fiets te krijgen.
Twee weken geleden reed ik met mijn auto op het Prinsen Bolwerk. Kiki (dochter) en Pippin (onze nieuwe pup) zaten op de achterbank. Op het fietspad liep een Chihuahua zonder eigenaar. Het hondje liep op een gegeven moment de weg op en werd bijna geraakt door een auto. Ik parkeerde in de berm, zei tegen Kiki dat ze in de auto moest blijven en probeerde het hondje te lokken. Hij kwam naar mij toe, maar liet zich beslist niet pakken. Het lukte mij niet. Wat nu, dacht ik. De dierenambulance bellen? Met een net zou het misschien lukken. Ik besloot het eerst nog even te proberen met mijn geheime wapen. Ik haalde Kiki en Pippin uit de auto en zei dat ze op haar hurken moest gaan zitten met Pippin in haar armen. Op mijn hurken ging ik achter haar zitten. Het lukte. De Chihuahua ging direct naar Kiki en Pippin toe en met een duik kon ik hem grijpen. Het arme hondje was zo geschrokken dat hij het uitkrijste. Ik kreeg een boze blik van een voorbijganger die kennelijk dacht dat ik mijn eigen hondje aan het bestraffen was. Met zijn allen reden we naar de praktijk. De Chihuahua reu bleek een maand of 8 te zijn. Tot grote opluchting van Kiki, die erg begaan met hem was, bleek hij een chip te hebben. Ik zocht op internet, maar de chip bleek helaas niet geregistreerd te zijn. Dit komen wij vaak tegen. Wel een chip, maar geen registratie. Ook komt het voor dat eigenaren hun nieuwe telefoonnummer vergeten aan te passen of bij verhuizing hun nieuwe adres niet doorgeven. Uiteindelijk heb ik toch maar de Dierenbescherming gebeld. Daar heeft de eigenaar uiteindelijk het hondje opgehaald. Voor Kiki was het een behoorlijk spannend avontuur geweest. Een week lang heeft ze het aan iedereen moeten vertellen.
Met vriendelijke groet,
Drs. J.W. Baljet