Door Jan Willem Baljet op
Een aantal jaren geleden stond ons huis in de steigers om geschilderd te worden. Ook moest het bitumen op het dak en het zink in de goten vervangen worden. Mijn hobby is klussen en iedere namiddag klom ik de steiger op om te kijken wat de bouwvakkers gedaan hadden. Met mijn hoogtevrees vergde dat wel enige moed. Vooral niet naar beneden kijken en focussen op dat waarvoor je gekomen bent, was mijn motto. Na een aantal dagen liep ik zelfs op de bovenste verdieping van de steiger. De dakdekker was inmiddels bezig om het lood van de schoorsteen te vervangen en het leek mij leuk om te kijken hoe dat was gegaan. Via een uitstekende steigerbuis probeerde ik of ik hoog genoeg kwam om via de goot het dak op te klimmen. Het bleek erg simpel. Ik kon mij goed vasthouden en besefte dat ik, als er iets mis zou gaan, hooguit op de bovenste planken van de steiger zou vallen.
Boven gekomen voelde ik mij een held. Angsten zijn er om overwonnen te worden! Ik bekeek de schoorsteen en maakte foto’s van het uitzicht over Haarlem. Toen ik klaar was besloot ik weer naar beneden te gaan. Van mijn heldenstatus bleek echter niets meer over. Hoe kom je glijdend uit de goot met je voet weer op de uitstekende steigerpaal? In totale angst besloot ik weer naar boven te kruipen om alles te overdenken. De dakramen waren dicht en er was niemand thuis. Ik greep naar mijn linker broekzak om mijn telefoon te pakken en de buurvrouw, die een sleutel heeft en voor mij een dakraam zou kunnen openen, te bellen. Helaas, geen telefoon. Hoe kon ik zo stom zijn om geen telefoon mee te nemen als je het dak op gaat?
Na lang denken en mijzelf moed in sprekend, besloot ik toch een poging te wagen. Bij het mij naar beneden laten glijden over de rand van de goot voelde ik de telefoon in mijn rechter broekzak. Ik had in paniek in de verkeerde broekzak gezocht naar mijn telefoon en was vergeten dat ik even daarvoor nog foto’s had gemaakt met die telefoon. Staand op de steiger besefte ik dat ik geen held was geweest.
Vorige week kwam ik in contact met een echte held. Bij het naar buitenzetten van de vuilnisbak hoorde ik paniekerig gemiauw vanuit een boom bij de oprit. Het duurde even voordat ik het slachtoffer gelokaliseerd had. Ik besloot goed te blijven opletten en te kijken of de poes een oplossing zou vinden voor zijn/haar benarde positie. Na een uur was dit niet gelukt en belde ik de dierenambulance om te vragen of zij wilden komen of dat ik beter de brandweer direct kon bellen. De boom was erg hoog en naar beneden praten, rammelend met brokjes, was mij immers ook niet gelukt.
Er kwamen twee mannen. Eén van hen vroeg ik of ik een lange ladder had. Ik heb zeker een lange ladder maar vond het een onmogelijk plan. De boom was te hoog, de ladder te kort, de kat zat helemaal bovenin en er is toch niemand die tussen de takken door naar boven gaat om vervolgens een kat in paniek naar beneden te tillen. Toch wil ik het proberen, riep mijn held. Rustig klom hij de ladder op tot boven de rode sport, waar je omwille van de veiligheid nooit boven mag gaan!! Hij praatte met de kat en tilde hem rustig naar beneden.
Deze man van de dierenambulance is een echte held!
Met vriendelijke groet, Jan Willem Baljet