Door Jan Willem Baljet op
Als dierenarts mag je natuurlijk niet al te bang aangelegd zijn. Voor katten en knaagdieren ben ik niet bang. Voor honden eigenlijk ook niet, maar bij de echte gemeneriken ben ik altijd op mijn hoede, zeker als de eigenaar nog in ontkenning leeft. Ik ken een collega die altijd als ze een hamster op tafel kreeg gebeten werd. Zij wilde deze diertjes op een gegeven moment liever niet meer behandelen. Ze was bang dat ze zo zou schrikken en dat ze uit reactie haar hand zo snel zou terugtrekken dat het diertje in kwestie gelanceerd zou worden en vervolgens te pletter zou storten. Dit is het voordeel van een kliniek waar meerdere dierenartsen werken. Een ander kan deze taak immers overnemen. Katten kunnen zeer agressief zijn, maar tot op heden lukt ons vrijwel alles. Dit is natuurlijk te danken aan de helden van de kliniek: onze paraveterinaire assistenten. Wel zijn we altijd opgelucht als de klus geklaard is, want we hebben ook altijd begrip voor de patiënt in kwestie. Het is niet leuk om je zo op te winden over dingen die je niet begrijpt, ook al doen wij het om ze beter te maken.
Laatst vroeg mijn dochter Kiki tijdens een etentje in de tuin of ze met haar voeten in het water van de vijver mocht zitten. Ik zei: natuurlijk, als je de vissen maar niet bang maakt. Niet kort daarna hoorde ik haar roepen. Ik stormde naar de vijver toe uit angst, dat er iets mis was gegaan. Ik zag mijn dochter zwemmen tussen de koi's en andere vissen. Ze zei “ papa, de vissen zijn niet bang voor me, ze knabbelen aan me”. Het was waar: Kiki zwom in de vijver met om haar heen vele vissen die aan haar zaten te knabbelen. Natuurlijk heb ik haar uitgelegd dat er een verschil was tussen pootje baden en zwemmen. Aan haar vriendinnen laat ze altijd zien dat ze haar vinger in de vijver durft te steken. De koi's zijn zulke hongerlappen dat ze altijd wel een vingertje proberen te happen. Soms klimmen ze zelfs uit de vijver half op de kant om plantjes weg te grazen. Natuurlijk geven wij ze elke dag voer, maar vissen overvoeren is het probleem van veel vijvers: de vissen vervetten en de vijver krijgt te veel fosfaat, waardoor de algen welig gaan tieren.
Natuurlijk was ik eigenlijk trots op Kiki: ze had haar grenzen verlegd en uiteraard was ze daarbij niet bang geweest voor een paar vissen die aan haar zaten te knabbelen.