Mijn werk als dierenarts is een heel bijzondere wereld vol onverwachte wendingen, soms intense emoties en bovenal veel liefde voor dieren. Ik heb er eerder over geschreven, maar een dag in de praktijk is allesbehalve saai: je schakelt continu tussen verschillende patiënten en situaties, van een vrolijke vaccinatie tot een spoedgeval dat je volle aandacht vraagt, en alles daartussenin. Die wisselwerking maakt het werk uniek, maar vraagt ook veel van ons hoofd en lichaam.
Onze dag begint vaak relatief rustig, met de reeds ingeplande afspraken. Dit zijn dieren die komen voor consulten, maar ook bijvoorbeeld wonden, en grasaren waarvoor dieren onder narcose zullen moeten. Deze dieren worden opgenomen in onze opname, net als dieren die verzorging nodig hebben zoals infuus, of het ingeven van medicijnen of voer. Dan komt er plotseling een spoedgeval binnen, soms na eerst gebeld te hebben maar soms ook zonder dit aan te kondigen. Wanneer de situatie dat vereist gaan we daarmee direct aan de slag, waardoor de andere geplande afspraken moeten wachten. In geval van een spoedgeval is er vaak paniek aanwezig bij de eigenaar. Aan ons de taak de kalmte en concentratie te bewaren, de situatie in te schatten en snel een eerste plan van aanpak aan de eigenaar te vertellen. In zo’n geval stijgt de adrenaline, de prioriteiten verschuiven razendsnel. Het voortdurend afwisselen tussen dagelijkse zorg en urgente situaties vormt de kern van het werk als dierenarts.
De laatste tijd is het extra druk in de praktijk. Elke dag houden wij plekken vrij voor eigenaren die op die dag zelf bellen, voor een probleem waarvoor hun dier al op korte termijn gezien moet worden. En ook reserveren we elke dag bewust plekken voor spoedgevallen die zich onverwacht kunnen aandienen. In de ochtend wordt de telefoon continu opgenomen en vullen de spoedgevallen snel de beschikbare momenten. Ons werk is onvoorspelbaar; nooit weet je wat er naast de reguliere afspraken nog binnenkomt. Het vereist niet alleen fysieke flexibiliteit, maar vooral mentale veerkracht. Schakelen van een zwaar spoedgeval naar een lieve puppy die voor een vaccinatie komt, vraagt om een compleet andere focus en energie.
Naast de directe zorg is het ook essentieel om alles zorgvuldig te documenteren. Veel gevallen vragen vervolgonderzoek, telefonisch contact over uitslagen of over hoe het gaat, of doorverwijzing naar een specialistische kliniek. We onderhouden intensief contact met eigenaar per mail of telefoon, en merken gelukkig dat veel mensen begrip tonen voor de langere wachttijden zodra we de reden uitleggen. Deze open communicatie helpt om de situatie voor iedereen zo aangenaam mogelijk te maken. Vaak bel ik pas aan het einde van de dag, omdat ik dan pas de rust en tijd hiervoor vind.
Het verwerken van heftige gevallen hoort ook bij het werk. Soms verlies je een patiënt, en deze emotionele last verlies je niet direct. Ik vertel daarna wel eens aan een volgende eigenaar dat ik heftige dingen heb meegemaakt deze dag, maar dat mijn volle aandacht nu weer bij hun dier ligt.
Tussen de intensiteit door zijn er gelukkig ook veel kleine, vrolijke momenten. De dieren die ons zoveel plezier en liefde geven, de leuke gesprekken met eigenaren en ook vooral de lol die wij als hecht team beleven.
Aan het eind van iedere dag, als iedereen weer geholpen is, overheerst gelukkig altijd weer de voldoening.
Groetjes Jitta van Leuverden