Spreekbuurt

Vorige week is mij gevraagd om voor een kynologen vereniging een lezing te geven over orthopedische problemen bij de hond. Ik had dat al eerder eens gedaan bij een andere vereniging en de presentatie heb ik klaarliggen. Op zich natuurlijk leuk om gevraagd te worden, maar ik geniet nooit van het spreken in het openbaar.
Gelijk moest ik denken aan mijn spreekbeurt in de klas van mijn dochter Kiki. Op school hadden ze het over beroepen en er werden ouders gevraagd om iets in de klas te vertellen over hun vak. Ik voelde het als een soort plicht om als dierenarts ook een spreekbeurt te geven. Daar zat ik dan in mijn witte jas op een veel te klein krukje voor een klas met 32 kleuters. Muis en Schatje waren ook mee. Muis raakte oververhit bij het zien van
zoveel speelkameraadjes en die speelkameraadjes raakten allen weer oververhit van Kiki’s rat Schatje. Met paniek in mijn ogen keek ik naar de juf. Inmiddels was ik ook oververhit. Mijn bril was beslagen en Muis werd gekker en gekker. Ik liet röntgenfoto’s en botten zien en beantwoordde vragen die ik zelf nooit had kunnen verzinnen. Na een half uurtje stond ik weer buiten. Ik heb op het bankje voor school zitten uitrusten voordat ik de weg naar de praktijk weer begon. Muis was helemaal nat van het kwijl. 
Later hoorde ik van de juf dat de kleuters het erg leuk hadden gevonden. Volgens haar was er niets aan de hand geweest. Het was logisch dat de kleuters een beetje druk waren geweest bij het zien van zoveel leuks.
Ik ben blij dat ik dierenarts ben.