Door Jan Willem Baljet op
Door dat we enigszins zijn ‘uitgeschoten’ met onze aanschaf aan huisdieren, zagen we ons ineens voor een vakantie dilemma gesteld. Waar gaan alle kinders naartoe en wie gaat er zorgen voor de thuisblijvers? Eigenlijk waren de thuisblijvers het snelst geregeld en ook voor de honden Pippin, Joep en Bink wisten we een adres. Maar onze oudste, Muis, de Jack Russel is een lastige. Al een tijd loopt ze slecht en kan eigenlijk de trap naar de tuin niet meer af, met als gevolg dat ze vaak in huis poept en plast. Haar meer uitlaten heeft geen zin. Ze is zo dementerend dat ze regelmatig in situaties komt waar ze geen oplossing meer voor weet. Dan gaat ze blaffen, overdag is dit geen probleem maar ’s nachts natuurlijk wel.
Eigenlijk zijn we er op voorbereid dat de tand des tijds aan het winnen is.
Geen makkelijke hond om voor de vakantie een oppas te vinden en ook voor ons is het niet gemakkelijk om haar achter te laten, terwijl we het gevoel hebben dat het ineens mis kan gaan. Dus onze trektocht door Schotland hebben we uitgesteld. Kiki had bedacht dat we dan net zo goed met de hele hondenclub op vakantie konden gaan.
Gelukkig konden we met al onze honden terecht in het vakantie huis van vrienden in de Franse Ardennen. Tijdens de rit lag Muis op schoot bij onze dochter op de achterbank. Vele malen werd ons gevraagd of Muis wel goed lag. “Mag haar hoofdje naar beneden liggen?" “Is het raar dat ze snel ademt?” en ga zo maar door.
Zelf had ik al een soort van afscheid van Muis genomen. Ze is nagenoeg “op” en om die reden had ik alle spullen meegenomen. We hadden er vrede mee om Muis in Frankrijk te begraven en er was zelfs al een plekje bedacht op het eilandje midden in de vijver.
Aangekomen bij het huis ‘sprong’ Muis enigszins houterig uit de auto en ging meteen in de tuin opzoek naar een tennisbal. De hele vakantie is ze op haar manier reuze gezellig geweest, heeft ze gescharreld door de achtertuin, gespeeld met ballen en heeft ze buiten een occasioneel ongelukje niet in huis geplast en gepoept. Onze verbazing was groot toen ze ook nog is met Pippin ging spelen en ze een heuse poging tot een sprint maakte. Allemaal een beetje stram en onhandig maar ze zag er weer als een gelukkige hond uit. Het zou de laatste opleving kunnen zijn.
Maar nu, na de week vakantie in Frankrijk, blijft ze nog steeds alert, vrolijk en speels.
Voor ons en heel duidelijk ook voor Muis is dit nog niet het juiste moment om afscheid van haar leven te nemen.
Met vriendelijke groet,
Jan Willem Baljet