Je hoort het steeds vaker; mensen met angststoornissen, pleinvrees of andere psychische klachten, die een therapie hond nemen. Vroeger zou ik daar licht sceptisch over zijn geweest maar ik begrijp ook de helende en troostende werking van een huisdier. Onze Joep bijvoorbeeld, voelt feilloos aan of je een beetje liefde nodig hebt. Als ik niet zo lekker in mijn vel zit is hij de eerste die even naast me op de bank springt, me onderzoekend aankijkt en zich dan rustig naast me neervlijt. Alsof hij wil zeggen; “je bent niet alleen”.
Izzy, de Shepadoodle van onze vriendin Marie-Louise, is een echte officiële therapiehond. Elke vrijdag wordt ze opgehaald voor werk. Izzy werkt met kinderen met gedragsproblemen, en wordt tevens als troosthond voor zieke kinderen ingezet, zeg maar een hele knuffelbare cliniclown.
Een vriend van ons met een redelijke mix van angststoornissen, Asperger en licht autisme, probeert zijn mopshond te laten verklaren tot een kleine helper. Dat is nog niet zo eenvoudig. Eerst verklaringen van psychiater, huisarts of therapeut en vervolgens met de hond in opleiding. Het voordeel zit hem natuurlijk in het hesje van de hond waarmee die in stressgevallen mee mag naar plekken waar honden anders worden geweerd. Die zijn er steeds meer zoals gemeentelijke instanties, restaurants, winkels, musea enzovoort.
Zelfs mijn partner heeft de intentie om een soort ‘therapiehond’ te nemen, al is dit niet voor alle bovengenoemde gevallen. Het is vooral de behoefte aan gezelschap in zijn winkel op stille dagen. Hij heeft geloof ik nu zijn oog laten vallen op een dwergpoedeltje, niet mijn eerste keuze, maar absoluut goed gezelschap.
Onze eigen honden zijn weglopertjes, die waarschijnlijk binnen een half uur zelfstandigheid, staan te snacken bij de Mac Donalds, zij komen dus zeker niet in aanmerking.
Uiteindelijk zijn de meeste huisdieren een soort therapiedieren, ze geven structuur, zorg en een hele hoop liefde en troost. Dat hebben we af en toe allemaal wel eens nodig!
Met vriendelijke groet,
Jan Willem Baljet