Detective

Eén van mijn favoriete televisie programma's is Wheeler dealers. Dit is een programma waarin een oude auto gekocht, gerepareerd en opgeknapt wordt om vervolgens weer te verkopen. Het is leuk om monteur Edd China als een ware professional aan de gang te zien. Waarom doet de motor het niet? Hij legt de stappen uit die hij neemt om zo snel mogelijk en met zo min mogelijk kosten tot een diagnose te komen. In de diergeneeskunde is het niet anders. Als een kat niet wil eten zullen we, na het aanhoren van het verhaal van de eigenaar, altijd eerst een klinisch onderzoek doen. Meestal begin ik vooraan bij de neus en vervolgens werk ik me via het gebit, de lymfeklieren, hart, longen en buik naar de achterkant. Mijn opluchting is vaak groot als ik een lichaamstemperatuur van 40,5 graden vind. Logisch dat je dan niet eet. Bij die temperatuur lig ik ook in bed en grom naar alles wat me aangeboden wordt. Meestal is dan de oplossing vrij simpel. Na het geven van een koortsverlager mag de patiënt weer naar huis en loopt alles met een sisser af. Maar wat nou als je werkelijk niets kan vinden en ook uit het verhaal van de eigenaar wordt je niets wijs? Dan volgt er een bloed en urine onderzoek. Als we ook hier geen hint over de oorzaak krijgen nemen we het dier meestal even op. We herhalen het klinische onderzoek en vragen 1 van de andere dierenartsen in de kliniek dit ook te doen en mee te denken. Er is nog veel meer onderzoek mogelijk, zoals röntgenopnamen en echo. Als je dan nog niets vind geven we vaak medicatie tegen misselijkheid, pijnstillers en gaan we dwangvoeren. Dat dwangvoeren kan van heel simpel door voor de kat te gaan zitten, knuffelen, praten en wat blikvoer in zijn bekje stoppen tot sondevoeding aan toe. Uiteindelijk lukt het eigenlijk altijd om een kat weer aan het eten te krijgen en de oorzaak te achterhalen.

Ik herinner mij een hele grote Heilige Birmaan, Vincent, die niet wilde eten en een aantal dagen bij ons was. Wat we ook deden en bedachten, hij weigerde te eten. Uiteindelijk is hij naar de Universiteitskliniek voor Gezelschapsdieren gegaan en is ook daar opgenomen en onderzocht. Alles wat mogelijk is is gedaan. De tweede week van zijn opname werd er besloten voor de laatste keer een buikecho te doen. Op weg van de intensive care naar de radiologie begon Vincent te kokhalzen. De studenten dachten dat dit zijn laatste stuiptrekkingen waren en drukten op 1 van de reanimatie bellen die langs de gang hangen. Binnen een minuut was het reanimatie team ter plaatse, net op tijd om te zien hoe Vincent een enorme haarbal uitbraakte om vervolgens opgelucht zich uit te schudden en begon met spinnen. Vincent werd terug gereden en begon in zijn hok direct te eten.

Het valt niet altijd mee!

Met vriendelijke groet,

Drs. J.W. Baljet

Op alle (behandelings)overeenkomsten zijn van toepassing de Algemene voorwaarden van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor Diergeneeskunde, gedeponeerd ter griffie van de Arrondissementsrechtbank te Utrecht onder nummer 22/2008.