Door Jan Willem Baljet op
Vorige week zaterdag werd ik 's ochtends vrij vroeg wakker en kon niet meer in slaap komen. Ik besloot op te staan en keek na het douchen uit het achterraam naar onze vijver. Tot mijn grote schrik zag ik daar Muis (onze hond) zitten aan de rand van de vijver met naast haar onze vijand de Reiger. Muis keek een beetje schuchter en zat zenuwachtig te kwispelen. Ik kon niet blijven toekijken en rende naar buiten om de Reiger weg te jagen. Het was duidelijk dat al onze afschrik maatregelen niet meer afdoende waren. Muis is een uitstekende waakhond. Met veel geblaf heeft ze al menig indringers (waaronder inbrekers!) de stuipen op het lijf gejaagd. Deze keer was het mij wel duidelijk geworden dat we niet dezelfde vrienden en vijanden delen. Ondertussen waren zowel de Reiger als Muis verdwenen. Muis kwam niet toen ik haar riep. Na het doorzoeken van ons huis trof ik haar verstopt onder het bed van mijn dochter. Pas na een uur kwam ze onder het bed vandaan. Natuurlijk heb ik geprobeerd om haar uit te leggen wat er mis was, maar toen ik mezelf hoorde praten schoot ik in de lach en maakte ik het goed met Muis. Nooit zal ze snappen wat zij fout had gedaan.
Die ochtend gingen we met het hele gezin naar het tuincentrum op zoek naar een nieuw beschermmiddel voor de vissen. Er was een fantastisch elektronisch apparaat dat via een bewegingsmelder reageerde met lichtflitsen en ultrasoon geluid. Wachtend in de lange rij voor de kassa keek ik naar de grote doos in mijn winkelwagentje. Ik dacht aan Muis en Doortje (onze kat). Iedere keer als zij langs het apparaat zouden lopen zal het apparaat immers ook afgaan. Ik besloot de rij te verlaten en op zoek te gaan naar iets anders. Er was van alles: schrikdraden om langs de vijver te spannen en drijvertjes voor in de vijver. Deze laatsten leken mij wel wat. Niet schadelijk voor Muis en Doortje, maar misschien wel afschrikwekkend voor onze vijand. Bijna 10 euro per stuk. Hoeveel had ik er nodig? Het is een grote vijver en ik wist niet of het wel zou werken. Opeens kwamen we op het idee om al onze zilveren kerstballen in de vijver te gooien en te kijken of dat zou werken. Met een grote glimlach liepen we de lange rij voor de kassa voorbij en keerden terug naar huis. Van zolder haalden we de doos met zilveren kerstballen en lieten die te water. Een week lang hebben we onze vijand niet meer gezien. Ik hou u op de hoogte!
Drs. J.W. Baljet