Door Jan Willem Baljet op
Met de herfstvakantie zijn we naar het heerlijke huis van vrienden in de Franse Ardennen gegaan. Behalve wat schoonmaken en de tuin onderhouden is er weinig te beleven in het dorp. Er is geen WIFI, geen televisie en er zijn geen winkels. Het eerste brood is te koop na 10 minuten rijden.
Het huis is gezellig. Mooie keuken en woonkamer. Heerlijke badkamer en 1 luxe slaapkamer. Deze laatste was natuurlijk voor onze dochter Kiki en 2 meegebrachte vriendinnen. Wij sliepen in de heksenkamer (zo genoemd door Kiki toen ze klein was. Je ligt direct onder de leien en hoort alles wat er buiten gebeurt). Alhoewel de reis erna toe 4,5 uur duurt doen wij er altijd langer over. 3 pubers (met bagage), 3 honden en 2 volwassenen in 1 auto. Natuurlijk kwam het verhaal (door mij aangewakkerd) ter sprake hoe mijn man als kind met zijn ouders, broertje, 2 pleegkinderen, Bolle (de boxer), Pietepiet (de kanarie) en Prilletje (de kat) in de Deux chevaux altijd naar camping De Gele Anemoon gingen.
In Aouste aangekomen stond het gras gelukkig lekker hoog. Na het aanmaken van de openhaarden was mijn eerste taak natuurlijk het maaien van het gras. De tuin is erg groot, maar er is een prachtige zitmaaier. Gelijk daarna nog even een deel van de rest van het dorp gemaaid, voordat het begon te regenen.
Rond 22.00 uur maakten we nog een avondrondje door het dorp. Er is bijna geen straatverlichting, dus we liepen met hoofdlampjes op. Het dorp is klein en je kan eigenlijk maar 1 rondje doen. Onze honden weten dat we langs een boerderij moeten waar veel, blaffende honden in een stal liggen achter een wankel hekje. Voor iedereen is het altijd spannend. We maken zo min mogelijk lawaai en doen onze lampjes uit, maar het is nog nooit gelukt om de honden niet te laten beginnen met blaffen. Naïef als we zijn zetten we het dan altijd op een rennen, alsof we het ooit zouden kunnen redden als het wankele hekje het zou begeven.
Thuis gingen we direct naar bed. Het regende weer. Het geklater gaf veel lawaai. Onze 3 honden waren bij ons in bed gekropen en ik keek naar het dak. Het was een onrustige nacht, het waaide en regende enorm. Om 4 uur wist ik zeker, aan het lawaai te horen, dat het dak eraf ging. Ik rende mijn bed uit en besloot verder in de woonkamer te slapen. De windhoos die ik hoorde bleek de vuilniswagen te zijn die door het dorp denderde.
Toen Kiki en haar vriendinnen rond het middaguur wakker werden vroeg ik of ze lekker geslapen hadden. Het antwoord was ja en toen ik vroeg of ze iets van de storm hadden meegekregen was het antwoord nee.
De volgende nachten waren gelukkig prima.
Met vriendelijke groet,
Jan Willem Baljet