Door Jan Willem Baljet op
Voor ons zijn zieke dieren aan de orde van de dag. We maken heel wat mee en proberen daar professioneel mee om te gaan. Totdat het om één van onze eigen dieren gaat. Vaak zijn we erg verbaasd dat één van hen ook iets kan overkomen. Natuurlijk was ik in lichte paniek toen onze kat Doortje een paar jaar geleden, zonder staart in, mijn postvakje lag te slapen. Ziekte van onze eigen dieren is vaak een leerzame les voor ons. Opeens merk je hoe lastig het is om je eigen huistijger een tabletje in te geven, binnen te houden en te voorkomen dat hechtingen vroegtijdig door hen verwijderd worden. Ooit schreef ik een antibioticum voor voor de kat van mijn schoonmoeder. Wouter was een bijzonder lieve Heilige Birmaan. Toen mijn schoonmoeder belde dat het niet lukte om het tabletje aan Woutertje in te geven moest ik me even inhouden. Dit verhaal horen we vaak. Ons lukt het vrijwel altijd om een kat een tablet in te geven. Ik beloofde haar die avond even langs te komen om het voor te doen, zodat zij het in het vervolg ook zelf zou kunnen. Bij haar aangekomen besloot ik het na een aantal pogingen op te geven. Ik zei (gromde): “Ik kom morgen wel terug met injecties”. Mijn schoonmoeder vroeg bij het zien van mijn hand of ik pleisters nodig had. Ze had mijn nederlaag niet erger kunnen maken dan met die opmerking. Ik droop af naar huis en nam me voor er nooit meer van uit te gaan dat de oorzaak van het niet in kunnen geven van medicatie bij de eigenaar ligt.
Twee weken geleden kreeg ik een sms van de hondenuitlaat service van Muis en Pippin dat de reutjes wel heel erg geïnteresseerd waren in onze jeugdige Border terriër Pippin. Ik kon mij wel voor mijn hoofd slaan. Het was mij inderdaad al eerder opgevallen dat haar vulva de laatste tijd wat fors was en dat ze af en toe zat te likken. Hoe kon ik zo stom zijn om een loopse teef mee te geven aan een uitlaat service? Het ergste is nog wel dat ik dit al een keer eerder heb meegemaakt. Van onze Spaanse zwerfhond Penny (inmiddels overleden) kreeg ik een aantal jaren geleden foto's doorgestuurd toen we op vakantie waren. Haar oppas vroeg toen of het zou kunnen zijn dat Penny zwanger zou kunnen zijn na de actie op het plaatje. Het plaatje sprak boekdelen. Ik had me wel eens afgevraagd of Penny al gesteriliseerd was, maar heb dat toen weggewuifd met de opmerking: ''daar komen we automatisch achter”.
Het is goed dat we dit soort dingen zelf meemaken. Op deze manier hebben we meer begrip voor de eigenaren en de dieren die ze verzorgen. Het valt niet altijd mee.
Met vriendelijke groet,
Drs. J.W. Baljet