Vroeger was alles beester
Mijn partner doet altijd nogal sentimenteel over de huisdieren uit zijn jeugd. Een hele lijst aan namen wordt opgedist. Van de boxer Bolle, poes Poedie en tot zelfs Pietepiet de kanarie. Ze hebben allemaal een speciale plek in zijn hart. Meer dan eens komt het verhaal over 4 kinderen, de huisdieren en een vouwwagen achter een Deux Chevaux op weg naar het verre, verre Limburg te berde.
Het is natuurlijk ook een hilarisch beeld om je voor te stellen hoe dit allemaal in een lelijke eend gepropt zit. Kattenmand, hijgende boxer en vogelkooi bovenop vier kinderen, op de achterbank gestapeld. Moeder de vrouw met de koelbox tussen de benen, thermosfles en tas vol met witte bolletjes kaas op schoot, zich verbijtend of de auto de heuvels van het Geuldal kan bedwingen met zijn zware last.
Gelukkig was en is zijn vader een soort zorgeloze hippie, die het kleine of grote avontuur niet schuwt. De zwart-wit plaatjes van twee blonde peuters die spelen met hun oudere broer en zus met daar tussendoor de poes, die gewoon losloopt en de boxer, die schooiend of liefdevol, bij moeder staat naast de vogelkooi in de schaduw van een schriel boompje, laten zien dat het de moeite meer dan waard was.
In mijn herinnering is het ook zo; de hondjes gingen altijd mee op vakantie. De zomervakanties brachten wij altijd door op onze boot, langs de pittoreske havens van ons mooie Nederland, maar ook 'all the way to London'. In mijn vroege jeugd hadden wij Pleuntje, een border terriër, zoals gebruikelijk in onze familie. Pleun was een echte scheepshond, die haar weg aan boord prima had gevonden en die zich langs de kadenwanden in een rieten boodschappenmand naar boven liet hijsen.
Voor ons is dat nu anders. Waar je vroeger nog wel een hond mee kon nemen naar een hotel, winkel of zelfs een museum, is dat nu bijna onmogelijk. Ik zie mezelf 24 jaar geleden nog gewoon met Vlieg (mijn eerste eigen border) onder de arm in de Duomo van Florence rondlopen. Dat zou nu onmogelijk zijn.
Gelukkig hebben onze huisdieren voldoende fans en is er altijd wel iemand die zich opwerpt om een hond onder de hoede te nemen. Muis was altijd de favoriet van onze assistente en Gwen is "hooked on" Binky en Joep. Pippin gaat mee met onze liefste vriendinnen. Poes Poppy blijft thuis en krijgt extra veel aandacht van Patricia, die tegelijkertijd probeert haar van het toetsenbord te houden.
Wij boffen.
Dit alles gezegd hebbende, ga ik eens nadenken over vakantie. Met de beestenboel komt het echt wel goed!
Met vriendelijke groet,
Jan Willem Baljet