17 maart is hij 10 geworden, onze labrador Joep. Al is er over die datum elk jaar weer verwarring. Was het nou de 17e, of toch de 18e? Het is voorgekomen dat we zijn verjaardag op de verkeerde dag gevierd hebben. Voor Joep maakt het weinig uit. Zolang er wat lekkers tevoorschijn komt, is hij intens tevreden.
10 jaar, ooit zag het er allemaal minder rooskleurig uit. Joep is geboren met slechte heupen, een aandoening die heupdysplasie heet. In die tijd was joep nog niet bij mij. Ik leerde mijn vriend kennen, en dat hij een chocoladebruine labrador pup had vond ik natuurlijk erg leuk. Precies rond die tijd werden zijn heup problemen duidelijk. Joep wilde minder graag mee lopen, en kwam moeilijk overeind. Via zijn toenmalige dierenarts werd Joep doorgestuurd naar een specialistenkliniek. Operaties werden gepland, aan beide heupen 1 operatie. De eerste operatie ging goed, en 6 weken later mocht hij voor de tweede operatie. Ook die operatie verliep prima. Helaas ging het daarna snel bergafwaarts met hem. Van een vrolijke actieve jonge hond veranderde hij in een teruggetrokken, snauwend hoopje. We hadden op dat moment nog geen idee wat er speelde. Wat hebben we ons zorgen gemaakt.
Gelukkig kwam dat uiteindelijk aan het licht.. Hij heeft de pech gehad een bacteriële infectie op het in zijn heupen geplaatste materiaal te ontwikkelen. Pas toen deze 'viezigheid' zich een weg naar buiten had gebaand, konden we gelukkig richting een verdere behandeling gaan. Het materiaal werd verwijderd, en de juiste antibiotica werd ingezet.
Het scheelde niet veel, of hij was er niet meer geweest. Het was enorm moeilijk om hem zo te zien. Er zat geen verbetering in, het leek uitzichtloos, tot de infectie aan het licht kwam. Ik vergeet nooit dat de behandelend arts tegen ons zei: hou vol, geef niet te snel op. Maar wat was dat moeilijk. We kunnen wel zeggen dat dit een onstuimige start was van de relatie tussen mijn vriend en mij.
Na het verwijderen van het materiaal knapte hij zienderogen op. Het werd weer een vrolijke hond. Helaas profiteerde hij niet meer van wat de operaties eigenlijk hadden moeten doen. Toch vonden wij het genoeg geweest voor hem, we zouden hem niet door nog meer operaties laten gaan. We besloten hem zoveel mogelijk hond te gaan laten zijn.
Wel gaf dat een hoop onzekerheid voor de toekomst. De eerste jaren hebben we af en toe wel gemerkt dat hij last had. Na langere wandelingen kwam hij de volgende dag moeilijk overeind. Echte bespiering is er nooit gekomen aan zijn bilpartij. Maar eigenlijk mogen we heel erg dankbaar zijn voor hoe het is gelopen. Naar het strand, naar het bos, lekker rennen. Als je hem af en toe ziet rennen, vergeet je even hoe het gestart is. Met een balletje gooien doen we niet, hoe jammer hij het ook vindt. En het allerergst voor Joep, is het eeuwige dieet waar hij op staat. Eten is zijn lust en leven. Dat die etensbak niet voller gevuld wordt snapt hij echt niet.
En nu is hij dus 10. We hopen op nog een heel aantal vooral pijnvrije jaren. De volgende keer vertel ik meer over Joep en zijn speciale karakter.
Met vriendelijke groet,
Dierenarts Jitta van Leuverden