Door Jan Willem Baljet op
Scharrelend door de eendenkooi vond ik er één! Een ei!! Niet netjes in het comfortabele leghok, maar een beetje zielig en koud op de grond. Dit was duidelijk een eerste ei dat weinig liefdevol aan de kant was geschoven.
Een eendenei is een prachtig iets, bijna celadonkleurig (beetje pastel/poeder/groenig dus). Opgetogen liep ik ermee naar binnen en bedacht me hoe ik een eendenei moest koken. Dat is dus 10 volle minuten. Mijn dochter trok haar wenkbrauw op en bedankte vriendelijk maar zeer nadrukkelijk voor deze traktatie. Ook mijn partner liet de kans even voorbijgaan.
Ondertussen hebben de eenden de smaak te pakken en scoren we gemiddeld één à twee eieren per dag. Onze vriendinnen Lou en Cyria kwamen langs om een zondagochtendontbijtje te doen, en natuurlijk stonden er eendeneieren op het menu. Bij mijn partner en Lou was de argwaan af te lezen van hun gezicht, slechts met behulp van een dosis zout, peper en mayonaise werd het ei weggewerkt.
Nou las ik achteraf op internet dat veel mensen de geur-kleurassociatie lastig vinden, en dat in Europa de eendeneieren vooral voor het bakken gebruikt worden. Ideaal vanwege ‘de volle romige smaak’ zo zeggen ze! Aangezien we dus zo’n 10 eieren per week hebben, voel ik me genoodzaakt om aan het bakken te slaan. De eerste appelcake was mijns inziens een groot succes, al weigerde dochterlief nog steeds. Het idee dat één van de ingrediënten achter uit onze eenden komt, is gewoon te veel. Verder was de cake binnen een dag verorberd en dat beschouw ik dus maar als een compliment.
Onze eenden blijven slordig met hun eieren. Ze laten ze komen waar het komt en kijken er niet meer naar om. Wellicht dat de dames van de zomer meer zin hebben om een gezinnetje te stichten.
Met vriendelijke groet,
Jan Willem Baljet