Door Jan Willem Baljet op
Regelmatig krijg ik tijdens mijn werk te horen dat de eigenaar van een dier ooit zelf de droom had om dierenarts te worden. Vaak hadden ze dan een dag(deel) meegelopen en waren ze volledig verkocht. Door de een of andere reden is het er meestal niet van gekomen. Ik heb inmiddels veel stagiaires langs zien komen en vind het ook altijd erg leuk hoe gedreven sommigen van hen zijn. Enkelen zijn hun droom nagekomen en zijn nu zelf dierenarts.
Laatst liep Suze een paar uurtjes met mij mee. Suze is 8 jaar oud. Operaties vond ik te heftig voor haar dus kwam ze tijdens een spreekuur. Bij het binnenkomen van de eerste klant stelde ik Suze voor. Met een vrolijk plakplaatje van 2 kersjes op haar voorhoofd vertelde ze dat ze later ook dierenarts wil worden. De klant was zelf oma en was meteen verkocht. Met z'n tweeën zaten ze op het bankje vrolijk te kletsen hoe leuk dieren zijn. Het liefst had ik de hele dag willen kijken, maar de volgende patiënt zat al te wachten. Het was een kat met suikerziekte en een bloedend oortje. Oortjes kan je niet makkelijk verbinden dus ik besloot de kat even op te nemen en vroeg aan Suze of ze met een gaasje het oortje wilde vasthouden om de bloeding te stoppen. Na 15 minuten (!) kwam ze naar mij toe en zei dat het gelukt was en dat ze klaar was voor het volgende diertje. Met verbazing keek ik in het hok en inderdaad was de bloeding gestopt.
Zelf wilde ik in mijn vroege jeugd zandrijder worden. Ik had een grote plastic kiepauto gekregen op mijn verjaardag en reed de hele dag in de bak rond (daar zou u wel eens een foto van willen zien?). De droom om zandrijder te worden is ontstaan nadat er in de zandbakken van de kleuterschool nieuw zand was gestort. Later vertelde mijn vader dat zandrijders niet alleen zandbakken-zand moesten vervoeren, maar ook grind, klei, aarde en bouw afval. Plop en de droom was over.
Daarom ben ik nu dierenarts.
Met vriendelijke groet,
Jan Willem Baljet
