Na een kwakkelende periode en bezoeken aan diverse dierenartsen/klinieken waren de diagnose en het advies voor onze kruising Ierse wolfshond Roos verpletterend: euthanasie vanwege onomkeerbaar ernstig hartfalen.
Ik kon niet ontkennen dat ze er erg slecht aan toe was en je mag een dier niet uitzichtloos laten lijden maar iets in mij gaf aan dat haar tijd nog niet gekomen was. In overleg met onze eigen dierenarts namen we contact op met (hartspecialist) dierenarts Albers te Berchem in België. Nog diezelfde avond waren we welkom bij zijn kliniek aan huis. De regen viel met bakken uit de lucht. De trap die toegang tot de praktijk verschafte was voor onze Roos een onneembaar obstakel.
Door overmatige toediening van vochtafdrijvers leek ze op dat moment ook meer op een urine lekkend hijgend hert dan op een hond die nog te redden zou zijn.
Voeg daaraan toe twee baasjes die nachtenlang geen oog dicht hadden gedaan, een boodschappentas met handdoeken om de urine sporen te wissen en een kapitaal monumentaal pand wat dit gezelschap betrad. De absoluut vriendelijke man bekeek ons met argusogen. Helaas kon hij niet anders dan na uitgebreid onderzoek de eerdere gestelde diagnose bevestigen.
Op mijn vraag of we haar nog een poosje naar de zin konden maken vertelde hij dat Viagra ooit ontwikkeld werd als hartmedicatie. Dat zou haar kunnen helpen. De vochtafdrijvers werden drastisch verminderd. Gedurende de dagen die daar op volgden nam haar eetlust toe.
En inmiddels gedraagt onze Roos zich zoals voorheen. Natuurlijk weten we dat haar hart ernstig is aangedaan en dat de kwaal haar waarschijnlijk ooit fataal zal worden, maar we genieten intensief van deze mooie reserve tijd.
Lang leve de Viagra!
Bron: Hart voor dieren december 2017, Els Adams voorzitter
